საკვერცხე – ორგანოთა პათოლოგიები, კვლევის მეთოდები (5)

By ორგანოთა პათოლოგიები

ორგანოთა პათოლოგიები, კვლევის მეთოდები

დასაწყისი >>>

საკვერცხეების კიბოს მკურნალობა მოიცავს ქირურგიული, ქიმიოთერაპიული, სხივური, ჰორმონული და იმუნოთერაპიული მეთოდების ინდივიდუალურ გამოყენებას. I და II სტადიის კიბოს შემთხვევაში ავადმყოფების მკურნალობა იწყება ოპერაციით (აუცილებელია მუცლის წინა კედელზე გაკეთდეს გრძივი განაკვეთი და გულდასმით დათვალიერებულ იქნას მენჯის და მუცლის ღრუს ორგანოები). ოპტიმალურ ოპერაციულ ჩარევად ითვლება საშვილოსნოს, მისი დანამატების და დიდი ბადექონის მოცილება. ოპერაციის შემდეგ ნაჩვენებია ქიმიოთერაპია. ზოგიერთ კლინიკაში წარმატებით გამოიყენება სხივური თერაპია – მენჯის დისტანციური დასხივება.
III და IV სტადიის საკვერცხის კიბოს დროს ადექვატურ მკურნალობად ითვლება კომპლექსური თერაპია, რომელიც მოიცავს ოპერაციას, ქიმიოთერაპიას და/ან მენჯის და მუცლის ღრუს დისტანციურ დასხივებას. ავადმყოფთა უმეტესობაში მკურნალობის დაწყება უმჯობესია ოპერაციული ჩარევით, ასციტის და ჰიდროთორაქსის შემთხვევაში – პოლიქიმიოთერაპიით (სასურველია პრეპარატები შეყვანილ იქნას უშუალოდ მუცლის და პლევრის ღრუში). ოპერაციული ჩარევის დროს გამოდიან ციტორედუქციული ქირურგიის პრინციპებიდან ანუ ცდილობენ  ძირითადი სიმსივნური მასების და მეტასტაზების მაქსიმალურ მოცილებას იმისთვის, რომ შეიქმნას უკეთესი პირობები შემდგომი ქიმიო– და სხივური თერაპიისთვის. აღნიშნული მიზნისთვის ახორციელებენ საშვილოსნოს საშოსზედა ამპუტაციას ან ექსტირპაციას მისი დანამატების, დიდი ბადექონის და ცალკეული მეტასტაზური კვანძების მოცილებით. მონოქიმიოთერაპია (ციკლოფოსფანის, თიოფოსფამიდის, ფტორურაცილის, მეტოტრექსატის და სხვა სიმსივნის საწინააღმდეგო პრეპარატების დანიშვნა) ეფექტურია ავადმყოფთა 35–65% შემთხვევაში, ის საშუალებას იძლევა უზრუნველყოფილ იქნას ხანგრძლივი რემისია (10–14 თვემდე). საუკეთესო შედეგებს იძლევა პოლიქიმიოთერაპია, რომლის დროსაც, უხშირესად, გამოიყენება ციკლოფოსფანის, ადრიამიცინის და ფტორურაცილის ან ციკოფოსფანის, ადრიამიცინის ან ცისპლატინის კომბინაციები. პოლიქიმიოთერაპიის კურსი გრძელდება არა ნაკლებ 1 წელი. ამის შემდეგ წყდება საკითხი განმეორებითი ლაპარატომიის ჩატარების შესახებ, რაც საშუალებას იძლევა ობიექტურად დასაბუთებულ იქნას რემისია და შეყვეტილ იქნას ქიმიოთერაპიული მკურნალობა ან განხორციელებულ იქნას განმეორებითი ციტორეპროდუქციული ოპერაცია ან ჩამოყალიბებულ იქნას მკურნალობის შემდგომი ტაქტიკა.
საკვერცხეების გავრცელებული კიბოს დროს მკურნალობის ერთ–ერთ პერსპექტიულ მეთოდად ითვლება ოპერაციის შემდეგ, მენჯის და მუცლის ღრუს დასხივება ”მოძრავი ზოლების” ტექნიკის მეშვეობით, რის შედეგადაც III სტადიის კიბოს შემთხვევაში 5–წლიანი სიცოცხლის გახანგრძლივების მაჩვენებელი მატულობს 40%–მდე. არსებობს რადიონუკლიდებთან შეერთებული მონოკლონური ანტისხეულების გამოყენების მეთოდიკა, რაც საშუალებას იძლევა დაზუსტდეს პროგრესირებადი სიმსივნის გავრცელების ლოკალიზაცია და ხარისხი და, ამავდროულად, განხორციელდეს შერტჩევითი ციტოტოქსიკური ზემოქმედება.
უკანასკნელ ათწლეულებში, საკვერცხეების ადენოკარცინომებში პროგესტერონის და ესტრადიოლის ციტოპლაზმური რეცეპტორების აღმოჩენასთან დაკავშირებით, საკვერცხეების კიბოს მკურნალობის მიზნით დაიწყო ჰორმონული პრეპარატების გამოყენება. ყველაზე მიზანშეწონილია სინთეზური პროგესტინების (მაგ., ოქსიპროგესტერონ კაპრონატი) და ანტიესტროგენების (ტამოქსიფენი) კომბინაცია. ჰორმონოთერაპია არ ცვლის მკურნალობის ტრადიციულ მეთოდებს, არამედ ავსებს მათ, იგი ყველაზე ეფექტურია მაღალდიფერენცირებული, ენდომეტრიოიდული ადენოკარცინომების დროს. საკვერცხეების კიბოს იმუნოთერაპიიდან პერსპექტიულ მიმართულებად ითვლება LAK-უჯრედების (ლინფოკინებით აქტივირებული კილერები) გამოყენება, ინტერლეიკინ–2 და რეკომბინანტური α–ინტერფერონის შეყვანა მუცლის ღრუში.
საკვერცხეების კიბოს დროს პროგნოზი დამოკიდებულია სიმსივნის ბიოლოგიურ თვისებაზე (დიფერენცირების ჰისტოლოგიური ხარისხი, ესტრადიოლის და პროგესტერონის რეცეპტორების შემცველობა), პროცესის გავრცელების ხარისხზე და ჩატარებული მკურნალობის ადექვატურობაზე. I სტადიის კიბოს დროს 5–წლიანი სიცოცხლის გახანგრძლივება შეადგენს 60–70%; II სტადიის დროს – 40–50%, III სტადიის დროს – 10–40%, IV სტადიის შემთხვევაში კი 2–7%. კომბინირებული მკურნალობის ყველა კომპონენტის სრულყოფის მიუხედავად, აღნიშნულ მაჩვენებლებს არ გააჩნიათ კლებისკენ ტენდენცია, ამიტომაც საკვერცხეების კიბოს წარმატებული მკურნალობის გასაღები დევს მისი ადრეული დიაგნოსტიკის ახალი მეთოდების შემუშავებაში. დიდი მნიშვნელობა ენიჭება საკვერცხეების კიბოს განვითარების რისკის ფაქტორების მქონე ქალების გამოვლენას, რომლებიც უნდა იმყოფებოდნენ გინეკოლოგის მუდმივი მეთვალყურეობის ქვეშ (გასინჯვები არა ნაკლებ 6 თვეში ერთხელ), ხოლო აუცილებლობის შემთხვევაში, სტაციონარის პირობებშიც კი. რეალურად საკვერცხის კიბოს აღმოფხვრის ძირითადი გზა მისი დროული აღმოჩენა და აღნიშნული ორგანოს კეთილთვისებიანი სიმსივნეების ოპერაციული მკურნალობაა.
საკვერცხეების მოსაზღვრე ეპითელურ სიმსივნეებს უკავიათ შუალედური მდგომარეობა კეთილთვისებიან და ავთვისებიან სიმსივნეებს შორის. იქიდან გამომდინარე, რომ საკვერცხეების მოსაზღვრე ეპითელურ სიმსივნეებს გააჩნიათ გაავთვისებიანობისკენ მიდრეკილება, ზოგიერთი ავტორი მათ უწოდებს დაბალი ავთვისებიანობის ხარისხის კარცინომებს, თუმცა აღნიშნული სიმსივნეების პროგნოზული შეფასება საბოლოოდ დაზუსტებული არ არის.
საკვერცხეების მოსაზღვრე ეპითელური სიმსივნეების დიაგნოზის დადგენა ხდება სიმსივნის მრავლობითი ჭრილების ჰისტოლოგიური გამოკვლევის დროს. მკურნალობა ოპერაციულია: საშვილოსნოს ექსტირპაცია დანამატებთან ერთად და ომენტექტომია. ახალგაზრდა ქალებში, რომელთაც სურთ შვილის გაჩენა, დასაშვებია საკვერცხის სიმსივნის და დიდი ბადექონის მოცილება. თუკი აღინიშნება სიმსივნის კაფსულაში ჩაზრდა ან იმპლანტაციური მეტასტაზები, ოპერაციის შემდეგ კეთდება პოლიქიმიოთერაპიის რამდენიმე  კურსი.
ჰერმინოგენული სიმსივნეები. საკვერცხეების ჰერმინოგენულ სიმსივნეებს შორის ყველაზე ხშირად გვხვდება მომწიფებული ტერატომები (დერმოიდული კისტები) – კეთილთვისებიანი სიმსივნეები, რომლებიც შედგებიან ორგანიზმის სხვადასხვა ქსოვილებისგან დასრულებული დიფერენცირების სტადიაში (კანი, ცხიმოვანი ქსოვილი, თმები, ნერვული ქსოვილი, ძვლები, კბილები), რომლებიც მოთავსებულნი არიან ლორწოვან მასაში და დაფარულნი არიან სქელკედლიანი კაფსულით. სიმსივნე ჩვეულებრივ ცალმხრივია, იზრდება ნელა, დიდ ზომებს არ აღწევს. ჩვეულებრივ, მათი აღმოჩენა ხდება ახალგაზრდა ქალებში და გოგონებში სქესობრივი მომწიფების პერიოდში.
კლინიკური გამოვლინებები განპირობებულია სიმსივნის ზომებით. ხშირად ვითარდება სიმსივნის ფეხის გადაგრეხა, რაც გამოიხატება მწვავე მუცლის სიმპტომებით. გინეკოლოგიური გამოკვლევის დროს დერმოიდული კისტები ისინჯება საშვილოსნოს გვერდით და წინ. მკურნალობა ოპერაციულია – სიმსივნის მოცილება და საკვერცხის ჯანმრთელი ქსოვილის დატოვება. პროგნოზი საიმედოა.
საკვერცხეების ყველაზე გავრცელებულ ავთვისებიან ჰერმინოგენულ სიმსივნეებს მიეკუთვნებიან დისჰერმინომა, მოუმწიფებელი ტერატომა და ქორიონეპითელიომა. დისჰერმინომის ჰისტოგენეზი საკმარისად შესწავლილი არ არის. სიმსივნე უხშირესად ცალმხრივია, მისი ზომა მერყეობს ფართო საზღვრებში, არც თუ იშვიათად სიმსივნე ხდება სიმსივნის ჩაზრდა მეზობელ ქსოვილებში. სიმსივნის ქსოვილში ხშირად ვლინდება სისხლჩაქცევები. სიმსივნე შედგება დიდი რაოდენობით შემოსაზღვრული, დიდი ბირთვებიანი უჯრედებისგან. ზოგჯერ მასში ვლინდება პიროგოვ–ლანგჰანსის გიგანტური, მრავალბირთვიანი უჯრედები, სტრომის ლიმფოციტური ინფილტრაცია. მეტასტაზირება უპირატესად ხორციელდება ლიმფოგენური გზით.
დისჰერმინომა უვითარდებათ გოგონებს და ახალგაზრდა ქალებს. კლინიკურად შეიძლება გამოვლინდეს ტკივილებით მუცლის ქვევით, ზოგჯერ (მაგ., სიმსივნეში სისხლჩაქცევის დროს) მწვავე ტკივილებით. დიაგნოზის დადგენა ხდება გინეკოლოგიური, ულტრაბგერითი და ჰისტოლოგიური გამოკვლევების საფუძველზე.
ახალგაზრდა ავადმყოფებს, რომელთაც აღენიშნებათ მცირე ზომის სიმსივნე, სადაც კაფსულა არ არის ჩაზრდილი, დასაშვებია დაზიანებული საკვერცხის და დიდი ბადექონის მოცილება შემდგომი ქიმიოთერაპიით (6–8 გრ. ციკლოფოსფანი კურსის განმავლობაში). მომდევნო 3 წლის განმავლობაში რეკომენდირებულია პროფილაქტიკური ქიმიოთერაპია. სხვა შემთხვევებში აკეთებენ რადიკალურ ოპერაციას (საშვილოსნოს მოცილება დანამატებთან ერთად) და ქიმიოთერაპიას. ადექვატური მკურნალობის პირობებში პროგნოზი შედარებით კეთილსაიმედოა.
მოუმწიფებელი ტერატომები შეიცავენ სამივე ჩანასახოვანი ფურცლის წარმოებულების არადიფერენცირებულ ელემენტებს. აღნიშნული დაავადება უვითარდებათ ახალგარზრდა ქალებს, გამოირჩევა სწრაფი ზრდით და ავთვისებიანი მიმდინარეობით. მეტასტაზირება ხორციელდება ლიმფოგენური და ჰემატოგენური გზებით. დაავადების პირველი სიმპტომებია ტკივილები მუცლის ქვევით, საერთო სისუსტე, არც თუ იშვიათად ვითარდება ასციტი. ისევე როგორ სხვა სიმსივნეების დროს, დიოაგნოზის დადგენა ხდება გინეკოლოგიური, ულტრაბგერითი და ჰისტოლოგიური გამოკვლევების მონაცემების საფუძველზე. მკურნალობა ოპერაციულია (საშვილოსნოს მოცილება დანამატებთან ერთად) შემდგომი ქიმიოთერაპიით. პროგნოზი არაკეთილსაიმედოა.

საკვერცხეების კიბოს მკურნალობა მოიცავს ქირურგიული, ქიმიოთერაპიული, სხივური, ჰორმონული და იმუნოთერაპიული მეთოდების ინდივიდუალურ გამოყენებას. I და II სტადიის კიბოს შემთხვევაში ავადმყოფების მკურნალობა იწყება ოპერაციით (აუცილებელია მუცლის წინა კედელზე გაკეთდეს გრძივი განაკვეთი და გულდასმით დათვალიერებულ იქნას მენჯის და მუცლის ღრუს ორგანოები). ოპტიმალურ ოპერაციულ ჩარევად ითვლება საშვილოსნოს, მისი დანამატების და დიდი ბადექონის მოცილება. ოპერაციის შემდეგ ნაჩვენებია ქიმიოთერაპია. ზოგიერთ კლინიკაში წარმატებით გამოიყენება სხივური თერაპია – მენჯის დისტანციური დასხივება.
III და IV სტადიის საკვერცხის კიბოს დროს ადექვატურ მკურნალობად ითვლება კომპლექსური თერაპია, რომელიც მოიცავს ოპერაციას, ქიმიოთერაპიას და/ან მენჯის და მუცლის ღრუს დისტანციურ დასხივებას. ავადმყოფთა უმეტესობაში მკურნალობის დაწყება უმჯობესია ოპერაციული ჩარევით, ასციტის და ჰიდროთორაქსის შემთხვევაში – პოლიქიმიოთერაპიით (სასურველია პრეპარატები შეყვანილ იქნას უშუალოდ მუცლის და პლევრის ღრუში). ოპერაციული ჩარევის დროს გამოდიან ციტორედუქციული ქირურგიის პრინციპებიდან ანუ ცდილობენ  ძირითადი სიმსივნური მასების და მეტასტაზების მაქსიმალურ მოცილებას იმისთვის, რომ შეიქმნას უკეთესი პირობები შემდგომი ქიმიო– და სხივური თერაპიისთვის. აღნიშნული მიზნისთვის ახორციელებენ საშვილოსნოს საშოსზედა ამპუტაციას ან ექსტირპაციას მისი დანამატების, დიდი ბადექონის და ცალკეული მეტასტაზური კვანძების მოცილებით. მონოქიმიოთერაპია (ციკლოფოსფანის, თიოფოსფამიდის, ფტორურაცილის, მეტოტრექსატის და სხვა სიმსივნის საწინააღმდეგო პრეპარატების დანიშვნა) ეფექტურია ავადმყოფთა 35–65% შემთხვევაში, ის საშუალებას იძლევა უზრუნველყოფილ იქნას ხანგრძლივი რემისია (10–14 თვემდე). საუკეთესო შედეგებს იძლევა პოლიქიმიოთერაპია, რომლის დროსაც, უხშირესად, გამოიყენება ციკლოფოსფანის, ადრიამიცინის და ფტორურაცილის ან ციკოფოსფანის, ადრიამიცინის ან ცისპლატინის კომბინაციები. პოლიქიმიოთერაპიის კურსი გრძელდება არა ნაკლებ 1 წელი. ამის შემდეგ წყდება საკითხი განმეორებითი ლაპარატომიის ჩატარების შესახებ, რაც საშუალებას იძლევა ობიექტურად დასაბუთებულ იქნას რემისია და შეყვეტილ იქნას ქიმიოთერაპიული მკურნალობა ან განხორციელებულ იქნას განმეორებითი ციტორეპროდუქციული ოპერაცია ან ჩამოყალიბებულ იქნას მკურნალობის შემდგომი ტაქტიკა.
საკვერცხეების გავრცელებული კიბოს დროს მკურნალობის ერთ–ერთ პერსპექტიულ მეთოდად ითვლება ოპერაციის შემდეგ, მენჯის და მუცლის ღრუს დასხივება ”მოძრავი ზოლების” ტექნიკის მეშვეობით, რის შედეგადაც III სტადიის კიბოს შემთხვევაში 5–წლიანი სიცოცხლის გახანგრძლივების მაჩვენებელი მატულობს 40%–მდე. არსებობს რადიონუკლიდებთან შეერთებული მონოკლონური ანტისხეულების გამოყენების მეთოდიკა, რაც საშუალებას იძლევა დაზუსტდეს პროგრესირებადი სიმსივნის გავრცელების ლოკალიზაცია და ხარისხი და, ამავდროულად, განხორციელდეს შერტჩევითი ციტოტოქსიკური ზემოქმედება.
უკანასკნელ ათწლეულებში, საკვერცხეების ადენოკარცინომებში პროგესტერონის და ესტრადიოლის ციტოპლაზმური რეცეპტორების აღმოჩენასთან დაკავშირებით, საკვერცხეების კიბოს მკურნალობის მიზნით დაიწყო ჰორმონული პრეპარატების გამოყენება. ყველაზე მიზანშეწონილია სინთეზური პროგესტინების (მაგ., ოქსიპროგესტერონ კაპრონატი) და ანტიესტროგენების (ტამოქსიფენი) კომბინაცია. ჰორმონოთერაპია არ ცვლის მკურნალობის ტრადიციულ მეთოდებს, არამედ ავსებს მათ, იგი ყველაზე ეფექტურია მაღალდიფერენცირებული, ენდომეტრიოიდული ადენოკარცინომების დროს. საკვერცხეების კიბოს იმუნოთერაპიიდან პერსპექტიულ მიმართულებად ითვლება LAK-უჯრედების (ლინფოკინებით აქტივირებული კილერები) გამოყენება, ინტერლეიკინ–2 და რეკომბინანტური α–ინტერფერონის შეყვანა მუცლის ღრუში.
საკვერცხეების კიბოს დროს პროგნოზი დამოკიდებულია სიმსივნის ბიოლოგიურ თვისებაზე (დიფერენცირების ჰისტოლოგიური ხარისხი, ესტრადიოლის და პროგესტერონის რეცეპტორების შემცველობა), პროცესის გავრცელების ხარისხზე და ჩატარებული მკურნალობის ადექვატურობაზე. I სტადიის კიბოს დროს 5–წლიანი სიცოცხლის გახანგრძლივება შეადგენს 60–70%; II სტადიის დროს – 40–50%, III სტადიის დროს – 10–40%, IV სტადიის შემთხვევაში კი 2–7%. კომბინირებული მკურნალობის ყველა კომპონენტის სრულყოფის მიუხედავად, აღნიშნულ მაჩვენებლებს არ გააჩნიათ კლებისკენ ტენდენცია, ამიტომაც საკვერცხეების კიბოს წარმატებული მკურნალობის გასაღები დევს მისი ადრეული დიაგნოსტიკის ახალი მეთოდების შემუშავებაში. დიდი მნიშვნელობა ენიჭება საკვერცხეების კიბოს განვითარების რისკის ფაქტორების მქონე ქალების გამოვლენას, რომლებიც უნდა იმყოფებოდნენ გინეკოლოგის მუდმივი მეთვალყურეობის ქვეშ (გასინჯვები არა ნაკლებ 6 თვეში ერთხელ), ხოლო აუცილებლობის შემთხვევაში, სტაციონარის პირობებშიც კი. რეალურად საკვერცხის კიბოს აღმოფხვრის ძირითადი გზა მისი დროული აღმოჩენა და აღნიშნული ორგანოს კეთილთვისებიანი სიმსივნეების ოპერაციული მკურნალობაა.
საკვერცხეების მოსაზღვრე ეპითელურ სიმსივნეებს უკავიათ შუალედური მდგომარეობა კეთილთვისებიან და ავთვისებიან სიმსივნეებს შორის. იქიდან გამომდინარე, რომ საკვერცხეების მოსაზღვრე ეპითელურ სიმსივნეებს გააჩნიათ გაავთვისებიანობისკენ მიდრეკილება, ზოგიერთი ავტორი მათ უწოდებს დაბალი ავთვისებიანობის ხარისხის კარცინომებს, თუმცა აღნიშნული სიმსივნეების პროგნოზული შეფასება საბოლოოდ დაზუსტებული არ არის.
საკვერცხეების მოსაზღვრე ეპითელური სიმსივნეების დიაგნოზის დადგენა ხდება სიმსივნის მრავლობითი ჭრილების ჰისტოლოგიური გამოკვლევის დროს. მკურნალობა ოპერაციულია: საშვილოსნოს ექსტირპაცია დანამატებთან ერთად და ომენტექტომია. ახალგაზრდა ქალებში, რომელთაც სურთ შვილის გაჩენა, დასაშვებია საკვერცხის სიმსივნის და დიდი ბადექონის მოცილება. თუკი აღინიშნება სიმსივნის კაფსულაში ჩაზრდა ან იმპლანტაციური მეტასტაზები, ოპერაციის შემდეგ კეთდება პოლიქიმიოთერაპიის რამდენიმე  კურსი.

ჰერმინოგენული სიმსივნეები. საკვერცხეების ჰერმინოგენულ სიმსივნეებს შორის ყველაზე ხშირად გვხვდება მომწიფებული ტერატომები (დერმოიდული კისტები) – კეთილთვისებიანი სიმსივნეები, რომლებიც შედგებიან ორგანიზმის სხვადასხვა ქსოვილებისგან დასრულებული დიფერენცირების სტადიაში (კანი, ცხიმოვანი ქსოვილი, თმები, ნერვული ქსოვილი, ძვლები, კბილები), რომლებიც მოთავსებულნი არიან ლორწოვან მასაში და დაფარულნი არიან სქელკედლიანი კაფსულით. სიმსივნე ჩვეულებრივ ცალმხრივია, იზრდება ნელა, დიდ ზომებს არ აღწევს. ჩვეულებრივ, მათი აღმოჩენა ხდება ახალგაზრდა ქალებში და გოგონებში სქესობრივი მომწიფების პერიოდში.
კლინიკური გამოვლინებები განპირობებულია სიმსივნის ზომებით. ხშირად ვითარდება სიმსივნის ფეხის გადაგრეხა, რაც გამოიხატება მწვავე მუცლის სიმპტომებით. გინეკოლოგიური გამოკვლევის დროს დერმოიდული კისტები ისინჯება საშვილოსნოს გვერდით და წინ. მკურნალობა ოპერაციულია – სიმსივნის მოცილება და საკვერცხის ჯანმრთელი ქსოვილის დატოვება. პროგნოზი საიმედოა.
საკვერცხეების ყველაზე გავრცელებულ ავთვისებიან ჰერმინოგენულ სიმსივნეებს მიეკუთვნებიან დისჰერმინომა, მოუმწიფებელი ტერატომა და ქორიონეპითელიომა. დისჰერმინომის ჰისტოგენეზი საკმარისად შესწავლილი არ არის. სიმსივნე უხშირესად ცალმხრივია, მისი ზომა მერყეობს ფართო საზღვრებში, არც თუ იშვიათად სიმსივნე ხდება სიმსივნის ჩაზრდა მეზობელ ქსოვილებში. სიმსივნის ქსოვილში ხშირად ვლინდება სისხლჩაქცევები. სიმსივნე შედგება დიდი რაოდენობით შემოსაზღვრული, დიდი ბირთვებიანი უჯრედებისგან. ზოგჯერ მასში ვლინდება პიროგოვ–ლანგჰანსის გიგანტური, მრავალბირთვიანი უჯრედები, სტრომის ლიმფოციტური ინფილტრაცია. მეტასტაზირება უპირატესად ხორციელდება ლიმფოგენური გზით.
დისჰერმინომა უვითარდებათ გოგონებს და ახალგაზრდა ქალებს. კლინიკურად შეიძლება გამოვლინდეს ტკივილებით მუცლის ქვევით, ზოგჯერ (მაგ., სიმსივნეში სისხლჩაქცევის დროს) მწვავე ტკივილებით. დიაგნოზის დადგენა ხდება გინეკოლოგიური, ულტრაბგერითი და ჰისტოლოგიური გამოკვლევების საფუძველზე.
ახალგაზრდა ავადმყოფებს, რომელთაც აღენიშნებათ მცირე ზომის სიმსივნე, სადაც კაფსულა არ არის ჩაზრდილი, დასაშვებია დაზიანებული საკვერცხის და დიდი ბადექონის მოცილება შემდგომი ქიმიოთერაპიით (6–8 გრ. ციკლოფოსფანი კურსის განმავლობაში). მომდევნო 3 წლის განმავლობაში რეკომენდირებულია პროფილაქტიკური ქიმიოთერაპია. სხვა შემთხვევებში აკეთებენ რადიკალურ ოპერაციას (საშვილოსნოს მოცილება დანამატებთან ერთად) და ქიმიოთერაპიას. ადექვატური მკურნალობის პირობებში პროგნოზი შედარებით კეთილსაიმედოა.
მოუმწიფებელი ტერატომები შეიცავენ სამივე ჩანასახოვანი ფურცლის წარმოებულების არადიფერენცირებულ ელემენტებს. აღნიშნული დაავადება უვითარდებათ ახალგარზრდა ქალებს, გამოირჩევა სწრაფი ზრდით და ავთვისებიანი მიმდინარეობით. მეტასტაზირება ხორციელდება ლიმფოგენური და ჰემატოგენური გზებით. დაავადების პირველი სიმპტომებია ტკივილები მუცლის ქვევით, საერთო სისუსტე, არც თუ იშვიათად ვითარდება ასციტი. ისევე როგორ სხვა სიმსივნეების დროს, დიოაგნოზის დადგენა ხდება გინეკოლოგიური, ულტრაბგერითი და ჰისტოლოგიური გამოკვლევების მონაცემების საფუძველზე. მკურნალობა ოპერაციულია (საშვილოსნოს მოცილება დანამატებთან ერთად) შემდგომი ქიმიოთერაპიით. პროგნოზი არაკეთილსაიმედოა.

სტატიის გაგრძელება >>

პოსტი წარმოადგენს, ლალი დათეშიძისა და არჩილ შენგელიას სამედიცინო ენციკლოპედიის ნაწილს. საავტორო უფლებები დაცულია.

  • გაფრთხილება
  • წყაროები: 1. დათეშიძე ლალი, შენგელია არჩილ, შენგელია ვასილ. “ქართული სამედიცინო ენციკლოპედია”. თბილისი, 2005. “ტექინფორმის” დეპონენტი N: 1247. თეიმურაზ ჩიგოგიძის რედაქციით. 2. დათეშიძე ლალი, შენგელია არჩილ, შენგელია ვასილ; “ქართული სამედიცინო ენციკლოპედია”. მეორე დეპო-გამოცემა.  ჟურნალი “ექსპერიმენტული და კლინიკური მედიცინა”. N: 28. 2006. დეპონენტი პროფესორ თეიმურაზ ჩიგოგიძის საერთო რედაქციით.

.